Dagen zonder vlees, dagen zonder alcohol, dagen zonder klagen, dagen zonder suiker, … Je hoort elke maand wel een andere variant om aan mee te doen. Wij hebben er zelf eentje, zij het met een ietwat ander concept: Nachten Zonder Slaap. Ik weet dat heel veel mensen eraan mee doen, soms stilzwijgend, soms overduidelijk. Mijn teller staat ondertussen op 15 maanden zonder nacht doorslapen en dat verdiende wel een vermelding hier, vond ik.
In het tijdperk voor Emiel had ik heel veel slaap nodig. Of dat dacht ik toch. 8 uur per nacht was nodig om te kunnen functioneren. Nu ben ik euforisch als hij 3u na elkaar slaapt zonder wakker te worden. En kijk, ik leef ook nog. Ik functioneer, ik weet nog wat ik doe, ik werk fulltime en val niet om waar ik sta. Emiel is een energiek kindje. Eentje met veel pit en temperament, dat alles wil zien, veel in zich opneemt en weinig stilzit. Zo’n kindje waarvan ik altijd hoopte dat ik er later eentje zou hebben. Ook ’s nachts is hij niet te temmen: de enige nacht dat hij 5u na elkaar sliep was de eerste nacht na de geboorte. Volledig K.O. van het ter wereld komen.
We hebben al heel veel geprobeerd, van bedje naast ons bed tot bedje in de hoek van onze kamer, van bedje in zijn kamer tot matras op de grond in zijn kamer, van laten wenen (doen we dus niet meer, wat een nachtmerrie!) tot extra eten geven voor het slapengaan, van met slaapzak en nachtlampje tot zonder, … Het is gewoon zo: Emiel is een nachtbrakertje. Net zoals ik zelf ook was, tot ik 2 jaar werd. Ik heb mij tijdens de zwangerschap dus ook nooit voorgehouden dat we een kindje zouden hebben dat op 6 weken door zou slapen. Die ingesteldheid helpt ook enorm, merk ik nu. Ik aanvaard het gewoon dat dit er bij hoort. Dat dit gewoon is hoe Emiel is: een enorme woelrat in bed die niet stil ligt, vaak met de billen omhoog op z’n knieën, in de meest rare posities. Een hevige dromer die veel van overdag verwerkt tijdens de nacht. Helemaal de mama in haar jonge jaren 🙂 En ik weet dat veel mensen hun mening erover hebben en allerlei ideeën hebben over hoe we hem toch kunnen laten slapen, dat we te soft zijn, dat we hem moeten laten wenen en even doorbijten,… Wij doen waar wij ons goed bij voelen, en ik ben van mening dat je niet enkel overdag ouder bent. Ook ’s nachts zijn we mama en papa en als Emiel ons dan nodig heeft, dan zijn we er voor hem.
De plaats waar hij het best lijkt te slapen is dan ook bij ons in bed (OH NEE). En daar rust heel wat taboe op. Vooral bij de generaties voor ons. Wat een verderf ook, je kind bij jou in bed. Dat komt nooit meer goed, voor altijd verwend. Terwijl het in veel culturen standaard is en wij het zien als gemak. Zo slapen we alle drie het meest en het snelst. Na enkele maanden geef je de strijd automatisch op, wij zijn ’s nachts dus liever lui dan moe. En dat gaat prima voor ons. Ik hoef mijn bed niet uit bij de nachtvoedingen (want ja hoor, Emiel komt nog geregeld eens even drinken, en da’s ook prima) en slaap onmiddellijk verder. Trouwens, die boobies, dat zijn echt onze heiligen ’s nachts. Daardoor zijn we ’s nachts nooit lang wakker. Hij wordt wakker, is onrustig, grommelt een beetje maar krijgt de kans niet echt om te wenen want dan ben ik er al met de borst. Hij drinkt of tut enkele minuten, laat los, draait zich en slaapt verder. Dus eigenlijk slapen we ook wel, tussen het wakker worden in.
De laatste weken zijn we wel bezig met een proefproject: een grote matras op de grond, aan ons voeteinde. Een vloerbed, als je het een mooie naam wil geven. Want zo met drie in één bed, dat is soms toch wat krap en ik had het gevoel dat hij nóg meer wakker werd van ons, telkens hij ons voelde als hij begon te woelen. Nu kunnen we dus nog steeds heel snel reageren als hij wakker wordt, maar heeft hij wel de ruimte om rond te draaien ’s nachts.
En hij lijkt nu al vaker langere, rustigere blokjes te slapen. Niet elke nacht, maar af en toe. We zijn blij met elke kleine verbetering. En we forceren niets, omdat we geloven dat hij wel beter zal slapen als hij er klaar voor is. Net zoals met zijn kruipen, stapjes zetten, brabbelen,… Tot die tijd houden we vol. Door soms eens een dutje mee te doen overdag, door af en toe te grommelen, door de liefde voor Emiel. Want hoe ‘erg’ het ook klinkt: ik heb wel dubbel zoveel knuffelmomentjes met mijn zoontje. En op een dag gaan we terugkijken naar deze periode en heimwee hebben naar dat warme minilijfje tegen ons aan 🙂
eaudesofie.wordpress.com 