Tweede keer zwanger: eerste trimester

Aangezien ik tijdens de zwangerschap van Emiel regelmatig updates bijhield en ik dat zelf wel leuk vind om terug te lezen, had ik me voorgenomen om dat deze keer ook te doen. Alleen heb je bij een tweede zwangerschap dus veel minder tijd omdat je al een peutertje hebt rondlopen dat ook aandacht vraagt 🙂 Maar uitstel is geen afstel. Daarom: hierbij een update van mijn eerste trimester tot en met 16 weken.

Eerste trimester

Net zoals bij Emiel kan ik mijn eerste trimester redelijk kort samenvatten: geen kwaaltjes, niet misselijk, niet overgeven, ik merk eigenlijk amper dat ik zwanger ben. Ik heb de eerste drie maanden alleen constant ijskoud en ben sneller moe, maar dat is niet zo gek als je weet hoe alles verandert in je lichaam en dat ik nu niet zomaar even kan rusten omdat ik ook tijd wil doorbrengen met Emiel. Wat ik ook merk is dat ik nu véél ongeruster ben dan bij de eerste zwangerschap. Of alles wel goed gaat, of het kindje gezond is, … De gynaecologe stelt me gerust dat dat normaal is, je weet immers welk wonder je na 9 maanden gaat krijgen, waardoor je meer stilstaat bij dingen die fout kunnen gaan.

De eerste echo hebben we op 5 december. Het enige dat ons dan interesseert is om een flikkerend puntje, het hartje, op het scherm te zien. En dat zien we! 🙂 De vermoedelijke geboortedatum wordt berekend: 19 juli 2020. Een zomerkindje! We besluiten om het grote nieuws bij Kerstmis aan onze ouders te vertellen. Dan zijn we nog niet de 12 weken voorbij, maar het lijkt ons heel mooi om dat te koppelen aan die fijne periode. Ik maak een kalender met foto’s van Emiel, zoals ze vorig jaar ook al eentje hebben gekregen, en bij de maand juli plaats ik een foto van de echo. Daarnaast een foto van Emiel en de tekst ‘Ik word grote broer!’. De reacties toen ze aan de maand juli kwamen, waren zo leuk! Blij en verrast, want niemand had verwacht dat we nu al voor een broer of zus voor Emiel zouden gaan (iets met bijna 2 jaar gebroken nachten 😉 ). De rest van de familie vertellen we het nieuws door een nieuwjaarsbrief van Emiel voor te lezen.

Na de feestdagen, op 6 januari, is het tijd voor de 12-weken echo, waarbij ze ook de nekplooi meten. Ons kindje is zichtbaar gegroeid en je kan nu duidelijk de armpjes, beentjes, handjes en voetjes onderscheiden. Het geluid van het kloppend hartje is elke keer opnieuw zo leuk om te horen. Alles gaat goed, gelukkig! We maken een filmpje met Emiel en matching pyjama’s om het nieuws aan de wereld te verkondigen en krijgen heel veel leuke reacties. Het eerste trimester duurde, naar mijn gevoel, heel lang. Maar nu iedereen weet dat er een tweede spruit op komst is, kan het echte genieten beginnen!

Week 12 tot 16

De afgelopen maand ging het leven eigenlijk vooral zijn gangetje. Allebei fulltime werken, Emiel, koken en huishouden, … de tijd gaat snel en ik merk dat ik minder vaak bewust stilsta bij de zwangerschap dan de eerste keer. Soms overvalt me het gevoel dat we vanalles moeten beginnen te regelen, maar eigenlijk valt er niet zóveel te regelen. Waar we bij Emiel rond deze tijd al bezig waren met babywinkels af te schuimen op zoek naar de kinderwagen, de kinderkamer en andere grote aankopen, hoeft dat nu helemaal niet: alles wordt opnieuw gebruikt. Ik laat bloed trekken voor de NIPT-test en de resultaten zijn (gelukkig) goed. We weten nu ook het geslacht en willen dat, net zoals bij Emiel, voor ons houden tot aan de geboorte 🙂

We vieren op de laatste zondag van januari Emiel zijn 2e verjaardag, waarna het ’s avonds even paniek is. Ik heb (helder) bloedverlies zonder aanleiding of pijn. Na een bezoekje aan spoed, waar ze bloed nemen en we op de echo duidelijk zien dat ons kindje nog even beweeglijk is als ervoor, kunnen we met een gerust hart gaan slapen. Komt blijkbaar heel vaak voor, maar je bent op zo’n moment toch liever extra gerustgesteld. En zo zijn we alweer in de 16e week beland. Leuk weetje: sinds deze week voel ik ons kleintje! Die lichte plopjes die op luchtbellen lijken, zalig! 🙂

Hoe reageert Emiel?

Ik krijg vaak de vraag hoe Emiel reageert op het feit dat hij grote broer wordt. Eigenlijk heel goed, voor zover hij het hele concept echt begrijpt natuurlijk. Hij wil mijn buik vaak aaien en kusjes geven, legt zijn hoofdje er op en zegt tegen iedereen “mama baby buik”. Als we vragen wat hij gaat worden, krijgen we een overtuigde “boer” (vergeef hem de eerste r 🙂 ) te horen. We proberen er niet té veel over te praten omdat we hem niet het gevoel willen geven dat het nu enkel over de baby gaat, maar af en toe hebben we wel momentjes dat het ter sprake komt. We hopen dat hij even fier en blij blijft eens het zover is natuurlijk, maar we beseffen dat het ook voor hem een hele grote verandering zal zijn. Al ben ik er zeker van dat alles op zijn pootjes terechtkomt en ik nóg trotser zal zijn op hem dan ik nu al ben!