Dag liefste vriendje,
9 maanden in, 9 maanden uit zeggen ze wel eens. Je bent nu langer op de wereld dan dat je in mijn buik zat. Ook al denk ik vaak terug aan dat leuke gevoel van die dikke buik, toch ben ik zo blij dat ik je nu elke dag kan knuffelen. Het lijkt alsof je er gewoon altijd al was en we kunnen ons niet meer voorstellen hoe het zou zijn zonder jou (cliché, ik weet het 🙂 ).
Weet je nog dat ik in de vorige brief vertelde over die megalange sprong waar je in zat? De sprong is gelukkig voorbij, maar dat was niet de enige reden dat je niet helemaal jezelf was, weten we nu. Je bent in de voorbije maand nl. voor het eerst ziek geweest. Een dubbele oorontsteking, een bacteriële infectie op je oogjes en witte puntjes in je keel. Dat kan al wel tellen voor een eerste keer, niet? 🙂 Het was zó zielig om je zo te zien. Waar je anders energie voor 10 hebt, was je nu een hoopje ellende met koorts dat soms zelfs niet wilde spelen. Ik wou het echt van je overnemen als ik kon. Gelukkig doen veel liefde, geduld en knuffelen wonderen. En oké, de antibiotica heeft ook goed gewerkt 😉 Na een weekje was je terug de oude, gelukkig!
Het is een plezier om je elke dag bezig te zien. Je doet niets liever dan de hele tijd met je tong klakken, brabbelen (‘dada’ en ‘dede’ komen er het vaakst uit), al zittend ‘dansen’, je in alle mogelijke bochten plooien, alles keurig onderzoeken met je mond en aan mij hangen. Want ja: de verlatingsangst is volgens mij aanwezig. Je hebt momenten dat niets goed is, behalve ‘mama’. Heel lief, maar soms ook vermoeiend. Want mama’s moeten soms ook eens douchen of naar het toilet 😉 Het laat wel zien dat je goed gehecht bent aan mij, en dat vind ik echt leuk. Binnen enkele jaren zal je mij sowieso minder willen knuffelen en kusjes geven (want dat is toch echt niet stoer), dus ik geniet er nu dubbel van.
Je gewicht gaat stilaan richting de 11kg, je weegt nu ongeveer 10,7 kg. Maatje 80 is al enkele weken in de running en wordt in sommige merken al te krap/te kort. Je eet alles met héél veel smaak op en bent nog steeds redelijk gulzig. Van beginnen smakken en slaan op tafel zodra we jou in de eetstoel zetten tot hijgen en kreunen als je even moet wachten tot ik mijn blouse omhoog kan doen om je melk te geven. Het zijn slechts enkele van de kleine dingen die jou tot joú maken.
Uiterlijk gezien lijk je nog steeds helemaal op je papa (al zijn er de laatste tijd wel mensen die zeggen dat het niet meer zo uitgesproken is als in het begin), toch denk ik dat je iets van mij hebt meegekregen: je haar. En dan niet de kleur, maar wel het volume. Er komen echt elke dag haartjes bij precies, ik kan ze soms al opzij doen 🙂 Oh ja, de scheve beet die je hebt als je je opwindt of laat merken dat iets je niet zint, die heb je ook van mij (sorry daarvoor) 😀
Lieve, kleine, pittige Emiel, je bent zo’n verrijking voor ons leven en laat ons elke dag opnieuw zien waar het echt om draait. We zien je graag!
Tot volgende maand,
Mama X
eaudesofie.wordpress.com 