Er zijn zo van die dingen die je op voorhand nooit zou geloven als iemand ze jou zou vertellen. Tot het uiteindelijk zover is. Vooral in de context van kinderen klopt dit dus. Hieronder enkele dingen waarmee ik een jaar geleden waarschijnlijk eens goed had gelachen, terwijl ik ze nu dus zelf ook doe.
- Zo lang borstvoeding geven
Ik zei het hier al: borstvoeding was in mijn hoofd tijdens de zwangerschap ‘iets dat ik zou proberen’. Uiteindelijk ging het onmiddellijk heel vlot. Waardoor ik het moment om af te bouwen steeds verder opschoof. Als ik vroeger hoorde praten over een mama die op 9 maanden nog borstvoeding gaf, dacht ik “Hoe vreemd is dat, een kind van zo oud nog aan de borst laten”. Nu ik ondertussen zelf bijna aan die 9 maanden zit, vind ik er niets raar meer aan. Het is iets dat nu bij mijn levensstijl hoort, je groeit daarin mee. Emiel is nog steeds mijn baby’tje (oké, laat die “tje” daar maar af) dat gewoon melk drinkt bij mij. Supermakkelijk ook. Niets meer, niets minder.
- Een draagdoek/draagzak gebruiken
Dit was in mijn ogen echt iets voor “de hippies”. En nu ben ik dus zelf zo’n hippie. Want thank God voor de draagdoek! De eerste maanden was dit soms echt een uitkomst: krampjes? De draagdoek in. Ontroostbaar? De draagdoek in. Niet kunnen slapen? De draagdoek in. Omdat Emiel al snel een stevige kerel werd – te stevig voor de doek– schakelden we na een tijdje over op de draagzak. Wanneer Emiel een moeilijk dagje had en enkel dicht bij mij wilde hangen, liep ik soms rond in huis met hem in de zak om zo toch ook zelf iets gedaan te krijgen. Onze draagzak kan gebruikt worden tot hij 2 jaar is, maar ik laat het nu Emiel de 10kg voorbij is toch maar over aan Tim 🙂
- Zo goed op zo weinig slaap functioneren
Voor mijn zwangerschap was ik zo iemand die minstens 8 uur slaap per nacht nodig had. Anders had ik gegarandeerd last van hoofdpijn of een slechter humeur. Wat was ik naïef! Had je mij vroeger gezegd dat ik lange tijd geen enkele nacht zou doorslapen en enkel blokjes van 3, maar vaak ook 2 uur na elkaar zou slapen; ik had je sowieso voor gek verklaard. En toch doe ik het, al bijna een jaar lang (want tijdens die laatste maanden zwangerschap slaap je ook niet meer goed). Ik leef nog, ik functioneer nog prima, ik werk fulltime en eigenlijk voel ik mij ook helemaal niet moe. Hoe dan?! Ik weet het zelf niet. Je gaat gewoon door, denk ik dan. Ik slaap heel snel terug in als Emiel wakker is geweest of bij mij gedronken heeft. En als ik de kans zie doe ik soms in het weekend een dutje mee met Emiel, maar vaak gebeurt dat niet. Verder probeer ik niet te vaak te klagen dat ik moe ben, want daar wordt niemand beter van. Volgens mij is je lichaam na een tijdje gewoon aangepast aan minder slaap. Ik heb amper hoofdpijn gehad sinds Emiel er is en mijn humeur is ook niet slechter geworden (toch, Tim? 😉 ). Bovendien: als het eens een héle ‘slechte’ nacht was, ben ik die dadelijk vergeten als Emiel ’s morgens naar mij kijkt en onmiddellijk begint te lachen.
- Ons huis vol gekleurd speelgoed zetten
Een klassieker bij velen: wij zouden enkel mooi speelgoed gebruiken. Mooi om naar te kijken, geen schreeuwerige kleuren, liefst van hout. In werkelijkheid lijkt één hoek van onze woonkamer op een schilderij van Picasso, met speelgoed in oneindig veel verschillende, felle kleuren. Want dat ziet Emiel graag. En een tevreden Emiel is een tevreden mama en papa. Binnenkort komt de Sint langs, en ik verwacht nog meer speelgoed in mooie kleurtjes. (Extra punten ook voor speelgoed met die leuke muziekjes en geluiden die je zelf ook mee kan zingen!)
- Enthousiast praten over kaka, pipi en andere vieze dingen
Je hoort vaak dat ouders zelfs berichtjes sturen naar elkaar met hoe goed/slecht hun kleintje heeft geplast, gekakt of geboerd. Wat was dat toch voor iets, vroeg ik mij dan meermaals af. Zo raar zouden wij niet worden. Tot Emiel geboren werd. Al in het ziekenhuis is taak nummer 1 (oké, 2, want de eerste taak is dat kind in leven houden natuurlijk) bijhouden en opschrijven hoe vaak, wanneer en in welke kleur de pipi en kaka van je kleintje eruit gekomen is. Tim deed dit nog beter dan een boekhouder 🙂 En die trend zet zich erna ook verder. Van “Oh het is mooie gele” tot “Kijk, je ziet de worteltjes van gisteren erin zitten”, kaka is nu eenmaal een belangrijk onderwerp blijkbaar. We kijken er ook helemaal niet raar van op, dit hoort bij de standaard gespreksonderwerpen van de dag. Waar ik vroeger soms last had van smetvrees, veeg ik nu kwijl met mijn blote hand af, hangt er soms kaka aan mijn vinger en probeer ik soms een snottebel vast te nemen zonder zakdoekje (dit ging ik écht nooit doen!). Ik veeg wel elke dag als ik thuiskom eerst de handjes en het mondje van Emiel volledig proper. Dus die smetvrees is niet zó ver weg 😉
eaudesofie.wordpress.com 