Aftellen!

Binnenkort worden wij een gezin van vier. Vier personen. Het dubbel van hoe we in 2011 ons verhaal startten. Het klinkt soms echt nog onwerkelijk maar het wordt wel alsmaar concreter. Spannend! Ik kijk er echt naar uit, al zal ons leven zoals we dat nu kennen even helemaal op z’n kop staan.

Het zal voor iedereen aanpassen zijn. Niet enkel voor Emiel, maar ook voor ons. Opeens ben ik een ‘mama van twee‘. Je hoort wel eens dat aanstaande mama’s bang zijn om hun tweede kind niet zo graag te kunnen zien als hun eerste. Dat heb ik nog geen moment gehad. Ik ben er zeker van dat in mijn hart genoeg plaats is om nog eens zoveel liefde te hebben en te geven. Waar ik wel al eens over gepiekerd heb, is hoe het gaat zijn om mijn aandacht te verdelen tussen twee kinderen. Tot nu was die nl. constant exclusief voor Emiel. Hij heeft er niet om gevraagd om een speelkameraadje te krijgen die de eerste maanden bijna alle aandacht van mama en papa gaat opeisen of waar hij alles mee zal moeten delen. Al ben ik er ook vrij gerust in dat alles wel los zal lopen na een tijdje, en we ons al snel niet meer kunnen inbeelden hoe het ervoor was. Hij is nu al zo lief en zorgzaam voor ‘de baby’, dat komt ongetwijfeld goed.

Ik bereid me voor op opnieuw enkele maanden/jaren met heel weinig slaap en onrustige nachten, ontelbaar veel voedingen, veel dragen, troosten, aandacht verdelen, vermoeidheid, huilbuien (bij de kleintjes en bij mezelf), dagen waarop ik het niet zie zitten. En da’s allemaal helemaal oké, want dat hoort erbij. En alles gaat voorbij, dus ik neem me nu al voor om ook de mindere momenten te koesteren, want ze zijn écht maar heel even klein.

Maar ik ben er ook zeker van dat het merendeel van de dagen gevuld gaan zijn met nog meer liefde, een overdaad aan kusjes, een ontzettend lieve en zorgzame grote broer, gezinsmomenten met ons viertjes waarvan mijn hart een sprongetje zal maken, verwondering, ontzettend grote trots, een allesoverheersend gevoel van blij zijn en intens geluk. Ons gezinnetje. Wat kijken we ernaar uit! ❤

De coronacrisis zet dan misschien een kleine domper op de zwangerschap, maar al bij al ben ik heel dankbaar dat wij en iedereen rondom ons (voorlopig nog) gezond is en dat ons kindje het zo goed doet in mijn buik. We zullen op zoek gaan naar een nieuw evenwicht. Net zoals we hebben gedaan toen Emiel geboren werd. En net zoals we al bijna 2,5 jaar doen met Emiel, zullen we opnieuw onze weg zoeken door ons gevoel en het kindje te volgen. En dan ben ik er zeker van dat alles in z’n plooi valt. Want zolang er liefde is, komt alles altijd goed. En laat ons net dat in overvloed hebben 🙂