Een half jaar borstvoeding

Emiel is ondertussen een half jaar oud. Vanaf dag één geef ik hem borstvoeding. Snel gerekend wil dat ook zeggen dat ik ondertussen ongeveer 1800 à 1900 (!) voedingen heb gegeven, en wat ben ik daar fier op! Het is een lange tekst geworden, maar ik vind het zo bijzonder dat ik er een speciaal artikel aan wilde wijden, ook bij wijze van herinnering. Hier gaan we!

Vooraf had ik nooit gedacht dat ik zo fanatiek zou zijn en zo lang borstvoeding zou geven. Ik had tijdens de zwangerschap een houding van “We zien wel of het lukt en hoe het loopt”. Ik heb de infosessie in het ziekenhuis en bij mijn vroedvrouw gevolgd, maar verder heb ik me niet specifiek voorbereid. Natuurlijk hoopte ik dat het zou lukken, maar ik was realistisch genoeg om te beseffen dat het nu eenmaal niet iedereen gegeven is om borstvoeding te kunnen geven. Soms doet het pijn, wil het kindje niet goed drinken, lukt het gewoon niet of word je er niet gelukkiger door. Daarom heb ik ook absoluut geen probleem met mama’s die kunstvoeding geven, iedereen kiest voor zichzelf en alle mama’s doen enkel wat zij denken dat het beste is voor hun kind. Als het zou lukken, zoveel te beter. Lukte het om eender welke reden niet: ook goed.

Maar dus. Terug naar 27 januari: Emiel kwam ter wereld en lag nog geen minuut op mijn blote buik, toen hij zelf richting mijn borst begon te bewegen. De vroedvrouw hielp zijn hoofdje een beetje, maar hij hapte direct aan zoals het hoort. Een natuurtalent, zo werd hij omschreven. Ik had onmiddellijk melk (of colostrum, zoals die eerste melk heet) en samen werden we na enkele dagen het ‘schoolvoorbeeld van borstvoeding’ genoemd. Die vlotte start heeft veel bepaald. Tot op vandaag heb ik (hout vasthouden) nog geen enkele kloof gehad en het voeden heeft bijna nooit pijn gedaan, ook in die eerste weken niet. En daar ben ik enorm dankbaar voor. Ik kan me goed voorstellen dat je snel de handdoek (of in dit geval: de bh 🙂 ) in de ring gooit als je last hebt van kloven of veel pijn, in combinatie met de hormonen en het herstel van de bevalling.

De start van ons borstvoedingavontuur

De vroedvrouwen van het Virga Jessa ziekenhuis in Hasselt zijn ook een grote hulp en steun geweest die eerste dagen. Elke keer moest ik bellen bij het aanleggen, zodat ze konden kijken of dit goed ging. En dat ging dus perfect. Het feit dat ik inwendig heel rustig en kalm kan zijn, hielp volgens mij ook. Dat helpt nog steeds, want na enkele maanden moet je even wachten tot de melk komt ‘toestromen’ (jaja, dat wordt hier nogal technisch hé) en als je dan onrustig bent, duurt dit nog langer wat dus een gefrustreerde baby betekent.

En hoewel ik de eerste maanden niet dat romantische gevoel had waar iedereen bij borstvoeding over spreekt, vind ik een voeding geven nu echt een intiem momentje. Tussen mij en mijn zoontje. Even rustig zitten, hij die met z’n handje in mijn hals wrijft of aan mijn topje prult. Puur genieten. Tegenwoordig stopt hij soms met drinken, gewoon om mij even verliefd aan te kijken en te lachen. Dan smelt ik helemaal. (Hij stopt tegenwoordig ook met drinken als hij vindt dat ik moet zwijgen, want hij wil ongestoord kunnen drinken, wat wil je als je 6 maanden bent.) Ook hier klopt het cliché: borstvoeding is veel meer dan enkel “eten geven”. Het is troost, geborgenheid, even dicht bij mama zijn, rustig worden, warmte,…

Het is waar wat ze zeggen: hoe langer je voedt, hoe makkelijker het wordt. Een voeding duurt slechts 5 minuutjes, soms 10. Emiel is al van in het ziekenhuis een gulzige en snelle drinker. Ik heb altijd en overal eten en drinken bij, perfect afgestemd op zijn behoeften en op de juiste temperatuur. We moeten niet denken of we wel voldoende melkpoeder mee hebben en ik heb ook nog niet moeten zoeken naar welke kunstvoeding Emiel verdraagt. ’s Nachts voed ik hem liggend, waardoor ik nauwelijks doorheb dat ik wakker ben geworden. En nu we stilaan met groentjes zijn begonnen, verwacht ik dat het nog makkelijker wordt. Een voordeel is ook dat je nooit teveel kan voeden. Bij kunstvoeding mag je een bepaald maximum per dag niet overschrijden, maar borstvoeding mag je zo vaak je wil geven. Handig trouwens: Baby blijft wenen? Haal de borst boven. Baby raakt moeilijk in slaap? Haal de borst boven. Je wil zelf even rustig TV kijken of bijpraten? Haal de borst boven. Een beetje overdreven, maar wel waar 🙂

Het vrije handje is àltijd in beweging

Is het dan enkel rozengeur en maneschijn? Tuurlijk niet. In de afgelopen zes maanden heb ik ook dagen gehad dat ik ontzettend moe was en het even niet meer zag zitten. Of dat ik dacht “moet hij nu alweer eten”, vooral tijdens de oh-zo-leuke groeisprongen. Of dat ik twijfelde of ik wel nog genoeg melk had. Of dat ik op mijn tanden moest bijten als Emiel opeens zijn hoofd achteruit gooide maar daarbij vergat dat mijn tepel nog in zijn mond zat en die dus 5 cm meegetrokken werd. Of nu hij twee tandjes onderaan heeft die soms eens wil uitproberen terwijl hij drinkt, wat heel pijnlijk is. Maar eerlijk? Die momenten vergeet ik heel snel. Ik ben heel positief ingesteld, en dat helpt. En ik weet waarvoor ik het doe. Een man in huis die veel helpt in het huishouden helpt ook, want met enkele keren per dag een kind aan de borst heb je nu eenmaal minder tijd (dus dank je Tim!).

Ik vind het echt heel bijzonder dat Emiel al zo’n sterk en groot kereltje is geworden, enkel op mijn melk (“room” volgens sommigen, als je naar zijn spekbeentjes kijkt 😀 ). Hij heeft letterlijk een stukje van mij opgegeten, want ik ben magerder dan ooit, ook al eet ik als een mijnwerker. Ik ben zo fier op mezelf dat ik altijd heb doorgezet. Waar ik eerst dacht “we zien wel”, werd het na enkele weken “tot 3 maanden”, daarna “tot wanneer ik terug ga werken”, daarna “tot 6 maanden” en nu we dat ook hebben bereikt, weet ik het eigenlijk niet. Het voelt voor mij nog niet alsof het genoeg geweest is. Ik vind het nog niet vreemd om Emiel tegen mij te zien liggen, aan mijn borst. Het kolven op het werk gaat ook vlot, in de opvang drinkt hij zijn flesjes moedermelk prima leeg en ik voed zonder problemen in het openbaar. Waarom zou ik dus stoppen, zolang het zo goed gaat, Emiel en ikzelf het nog fijn vinden en zolang ik hem nog voldoende kan geven? Ik volg, zoals bij alles de laatste 6 maanden, het ritme van Emiel en mijn mamagevoel. En tot nu heeft dat ons nog niet in de steek gelaten 🙂

Zijn er ook nadelen aan het geven van borstvoeding? Persoonlijk zie ik vooral de voordelen (al is dat natuurlijk voor iedereen anders). Maar uiteraard is het soms vermoeiend, omdat jij de enige bent die je baby kan voeden. En dat is dan dag én nacht. Je kan natuurlijk melk afkolven en je partner bv. ’s nachts eens een flesje laten geven, maar ik vind het eens zo makkelijk om Emiel zelf eten te geven als ik er ben, dat gaat veel sneller.

Het grootste ‘nadeel’ vind ik eigenlijk de verantwoording die je cónstant moet afleggen. Het betert, maar borstvoeding is nog niet ingeburgerd. Het lijkt soms alsof je de hele tijd moet opboksen tegen vooroordelen. Dat je borstvoeding probeert, daar is iedereen mee akkoord. Als dit dan lukt, dan wordt er verwacht dat je rond 3 maanden toch al wel begint af te bouwen. Ga je toch nog door na drie maanden en kies je ervoor om af te kolven op het werk, dan beginnen de wenkbrauwen al te fronsen. Langer dan 6 maanden? Dan ben je een echte hippie.

Ook het feit dat er voor bijna alles een oorzaak wordt gezocht bij jouw melk, was niet altijd makkelijk als kersverse mama. “Heb je nog wel genoeg melk”, wanneer Emiel een regeldag had en enkel de borst wou. “Hij heeft krampen door iets wat jij gegeten hebt”, hierdoor voelde ik mij heel vaak onzeker. Terwijl àlle kindjes krampjes hebben de eerste maanden, dat hoort gewoon bij hun ontwikkeling. “Slaapt hij al door” is de favoriet van tegenwoordig. Wanneer we dan “Nee, hij krijgt nog nachtvoedingen” antwoorden, krijg je ook allerlei ‘tips’ zoals kunstvoeding geven of de melk aandikken. Achja, het hoort erbij. Ik ben enorm blij dat Tim mij van bij het begin altijd gesteund heeft. Hij volgt mij helemaal in de borstvoeding en heeft nog nooit gezegd dat het tijd is om te stoppen. Zijn enige regel was en is dat zolang ik er zelf niet onder lijd of het teveel van mij vraagt, ik borstvoeding mag geven zolang ik zelf wil. En voorlopig wil ik dat dus nog steeds! 🙂